Podoba wam się?

magicworld

Od niedawna piszę książkę. Wiem, że nie będzie wydana, ale jak mam wolny czas to piszę. To jedno z moich hobby. Nie wiem tylko, czy to ma nogi i ręce. Czy to wam się podoba? Proszę, oceńcie szczerze. To jest fragment:

(...)
Wyszłam na klatkę schodową. Wkurzyła mnie. Wiedziałam, że chciała mi pomóc, ale robiła to w dosyć natrętny sposób. Zanim się zorientowałam, zaczęłam biec. Do dzwonka miałam jeszcze trochę czasu, ale wolałam być wcześniej w klasie. Biegłam coraz szybciej. Nagle zza zakrętu wybiegł inny chłopak. Biegł równie szybko jak ja. Boleśnie się zderzyliśmy. Odrzuciło mnie do tyłu. Straciłam równowagę i padłam na ziemię. On ledwo utrzymał się na nogach. Nasze książki, które trzymaliśmy przed zderzeniem, rozsypały się wokół nas. Na chwilę zrobiło mi się ciemno przed oczami. Chłopak miał solidną budowę ciała, trzeba było przyznać. Dlatego tak bolało. Natychmiast, gdy zorientował się co się stało, usiadł koło mnie.
– Wszystko ok? – zapytał z niepokojem – Nic ci się nie stało?
– Nie, jestem tylko trochę obolała.
– Pomogę ci wstać – powiedział padając mi swoją rękę.
Wstałam. Dopiero wtedy miałam okazje przyjrzeć się porządnie jego twarzy. Miał głębokie, zielone oczy, lekko przysłonięte ciemnymi włosami opadającymi na twarz. Usta miał wykrzywione w półuśmiechu. Był dosyć wysoki. Przewyższał mnie o kilka centymetrów. Patrzył na mnie...z zachwytem, podziwem? Nie, niemożliwe. Jaki byłby tego powód? Był... No cóż, b y ł przystojny, nie da się zaprzeczyć.
– Łał... –powiedzieliśmy jednocześnie. Najwyraźniej nasza reakcja na siebie była taka sama. Potem oboje wybuchliśmy śmiechem.
– Skąd to zdziwienie w twoich oczach? – spytałam.
Zdecydowałam, że nie powiem o tym co wydaje mi się, że tam zobaczyłam naprawdę. On nie był ani trochę zmieszany.
– To podziw. Ładna jesteś – uśmiechnął się do mnie.
Rozpromieniłam się w duchu. Potem mój entuzjazm opadł, bo uświadomiłam sobie, że przy następnym spotkaniu nie będzie tak samo. Tak, to znów te moje durne oczy.
– Teraz tak mówisz... – szepnęłam pod nosem.
– Słucham?
– Nic, nic. Właśnie sobie pomyślałam o tobie, że jesteś przystojny. Chłopcy z naszej szkoły raczej nie grzeszą urodą – to była stuprocentowa prawda. Potem zadałam sobie pytanie: Co on tu robi?
– Nie znam cię – powiedziałam dosyć głupio.
– Jestem Dawid – podał mi rękę, którą ochoczo uścisnęłam – od przyszłego tygodnia będę chodzić do tej szkoły. Konkretnie do klasy... – tu na chwilę zawiesił głos starając sobie najwyraźniej przypomnieć. W głowie modliłam się jednak, żeby to była moja klasa – ...do klasy 2a – dokończył z uśmiechem.
Na te słowa pisnęłam cicho. Popatrzył na mnie z nieukrywanym zdziwieniem. Odchrząknęłam myśląc jak by tu wybrnąć.
– Wiesz, ja też chodzę do 2a...
– O, to fajnie. Zawsze jakaś znajoma twarz. Znaczy się...właściwie to cie nie znam, ale...
– ...to się szybko nadrobi – dokończyłam za niego z uśmiechem – Jestem Magda. Witam cię w naszej budzie! Mam nadzieję, że ci się tu spodoba.
– Jestem pewien, że tak.
– Chwila...skoro do tej szkoły będziesz chodzić dopiero od przyszłego tygodnia, to co tu robisz?
– Przed chwilą mnie przyjęli. Rozmowa z dyrektorką i tak dalej. Rozumiesz... Masz ładne oczy. Takie... głębokie.
– Ja jakoś niespecjalnie je lubię.
Nie zamierzałam mu mówić. I tak zobaczy.
– Czemu? Założę się, że połowa facetów w tej szkole się w tobie podkochuje! Z takimi oczami... Ja mam zielone. Taki banalny kolor, prawda? Próbowałem kiedyś soczewek, dzięki którym byłby inny. Ale od tego oczy mnie strasznie bolą. Mam wrażenie jakby ktoś wtedy wkładał mi rozżarzone patyki w tęczówki. Był chyba nawet taki film. Trochę stary, ale fajny. Może trochę głupia fabuła, ale świetne wykonanie. Jakiś facet przez przypadek trafił do piekła i go torturowali, żeby wrócił na ziemię i kogoś zabił. Nie pamiętam tytułu. Jak sobie przypomnę, to ci powiem. Wiem, rozgadałem się trochę. Ale taki już jestem. Gaduła ze mnie. To zazwyczaj odstrasza ludzi, ale widzę, że ty jeszcze nie uciekłaś.
Stałam jak zahipnotyzowana wsłuchując się w jego głos. Nic dziwnego, że podskoczyłam jak oparzona, gdy nad moją głową rozległ się dzwonek oznajmiający lekcje. Dopiero teraz zauważyłam, że nasze książki dalej leżą na ziemi. Popatrzyłam na okładkę podręcznika. Biologia! Rzuciłam się, by pozbierać rzeczy. Dawid szybko do mnie dołączył.
– Po co się tak spieszysz? Chyba za jedno spóźnienie nie ukażą cię ścięciem głowy! – moja mina zapewne świadczyła co innego, dlatego spytał jeszcze z niepokojem – Prawda?
– Prawie. Pierwszą mam biologię. Ta babka za 30 sekund spóźnienia każe 30 minutami odsiadki po lekcjach! To tortury! Właśnie dlatego się spieszę.
– Aha. Więc powodzenia. Mam nadzieję, że jeszcze cię zobaczę żywą – dodał ze śmiechem.
– Też mam taką nadzieję. Do zobaczenia!
Nie czekając na odpowiedź pobiegłam w stronę klasy.

Kristelle

Widzę, że nie tylko ja radośnie tworzę.
Fajne, ale na moje zdanie za bardzo nie licz, bo nie pamiętam książki, która by mi się nie podobała^^

Perszing

Cudne ^^
Uwielbiam takie książki Smile

Nie zauważyłam błędów stylistycznych. Gratulacje! xD

magicworld

Dzięki Kristelle i Perszing Very Happy

! Wydaje mi się, że dużo osób tworzy,tylko nie wiele chce się do tego przyznać. Cieszę się, że to komuś się podoba Smile

Perszing

A nie ma za co Wink

Masz talent i dobrze go wykorzystujesz ^^

Klapo

Nie powiem, wciągnęła mnie, i to bardzo ; ) Zaciekawiło mnie, dlaczego dziewczyna tak myślała o swoich oczach... Popieram Perszing, ja także nie zauważyłam błędów. Można gdzieś przeczytać dalszą część? : D Masz talent! Smile

magicworld

Hm.. Myślę nad założeniem bloga. Jeśli go założę, to was poinformuję Very Happy

Ten fragment wyrwałam z kontekstu i faktycznie nie wiadomo o co chodzi Smile

Okej, informuję was Wink

[link widoczny dla zalogowanych]
Mój blog założony dzisiaj. Będę dodawać dalsze części kiedy tylko będę miała czas. Na razie zostawiłam wam prolog na zachętę. Very Happy

Perszing

Uuu ♥
Dzięki Klapo za uznanie ^^
Fajnie, że założyłaś bloga. Nie mogę się doczekać dalszych stron Wink

Kristelle

Hej, bardzo fajny blog^^

Mikii.

Rzeczywiscie wciaga, chce wiedziec o co chodzi z jej oczami!
Bede czytac twojego bloga juz zaraz TERAZ, tylko pojde wyjac pizze z piekarnika (;

Perszing

Świeetne. Kocham to ♥

Ślicznotka

Hej! Mam ogromną prośbę: otwórzcie Skrzydła Laurel, przejrzyjcie ją i policzcie, ile czasu wyrasta kwiat (od punkcika na plecach do płatków). Ja pożyczyłam komuś swoją książkę i nie mogę zobaczyć.

Lauren

Zalukam, jak bedę miała czas.